noodles volos banner

Ο Λ. Παρασκευάς γράφει για τον άθλο της διάσχισης των Πυρηναίων Ορών

Ο Λευτέρης Παρασκευάς έβαλε στόχο να διασχίζει τα Πυρηναία Όρη και τον πραγματοποίησε διασχίζοντας τα σχεδόν 900 χιλιόμετρα σε 20 ημέρες εν μέσω διάφορων αντιξοοτήτων. Με προσωπικό του μήνυμα στο facebook, κάνει ένα μικρό απολογισμό της περιπετειώδους διαδρομής του στα όρη μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας.

"Ενάμισι χρόνο πριν πάρθηκε η απόφαση να διασχίσω τα Πυρηναία όρη. Το όλο εγχείρημα φάνταζε δύσκολο αλλά συγχρόνως με εξίταρε πολύ να το ζήσω και να δω τι θα συμβεί, σε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωμένος μέσα στο βουνό, με μόνο ένα σακίδιο και τα απαραίτητα. Μια ακόμη δυσκολία ήταν η προετοιμασία για κάτι τέτοιο. Οποιαδήποτε προσπάθεια για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο εγχείρημα ήθελε άπλετο χρόνο και αυτό δεν ήταν εφικτό να συμβεί στον βαθμό που έπρεπε. Η δουλειά και η οικογένεια μου κυριαρχούν στην ζωή μου και διεκδικούν άξια πολύτιμο χρόνο από αυτή. Ατέλειωτες ώρες στο βουνό με μόνιμο βάρος στην πλάτη μου, που άλλοτε ήτανε μπουκάλια από νερό και άλλοτε ο πιτσιρικάς μου. Η καθημερινότητα μου είχε διπλές προπονήσεις, δουλειά, με λίγη ξεκούραση και μισή ώρα αποθεραπείας στην πισίνα, αν ήταν εφικτό. Ο καιρός πια είχε φτάσει για να φύγω. Ό,τι και αν είχα κάνει από προπόνηση είχε τελειώσει και αποφασίζω να μην πάρω μαζί μου ούτε χάρτη αλλά ούτε και gps εξαιτίας του βάρους. Αυτό με περιόρισε ώστε να πάρω μόνο τα αναγκαία πράγματα που μαζί με το νερό δεν έπρεπε να ξεπεράσω τα 9 με 10 κιλά.
Πετάω για Βαρκελώνη. Όλα είναι έτοιμα. Πετάω με τα ρούχα που θα τρέξω για να μην έχω περιττό βάρος. Μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες με κάνουν να ξεμείνω στην Βαρκελώνη και να μην προλάβω να είμαι στο σημείο εκκίνησης την ημέρα που θα ήθελα.
Φτάνω στο Banyouls Sur Mer το μεσημέρι, βάζω το πρώτο μου “ταμπόν” και ξεκινάω με 35 βαθμούς τη διάσχιση. Οι πρώτες μέρες στο βουνό είναι αναγνωριστικές. Καταφέρνω κάθε μέρα να καλύπτω αποστάσεις πάνω από 50 χλμ όπως επίσης και να χάνομαι συνέχεια. Το τερέν ήταν απίστευτα δύσκολο με πολλές πέτρες και βράχια. Αυτό μου έφερε φυσικά και πιο γρήγορο τραυματισμό στον αστράγαλο. Το ξύπνημα ήταν καθημερινά στις 5 το πρωί και η επιστροφή ήταν μετά από 14 ώρες στα καταφύγια. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που αντιμετώπισα ήταν να συγχρονίσω το ωράριο μου με το φιξαρισμένο ωράριο των Γάλλων. Στις 12 με 2 κλείνουν τα μαγαζιά τους και δεν μπορούσα να παίρνω μεσημεριανό, όπως και το βραδινό άρχιζε στις 7.30 και αν έφτανες δέκα λεπτά αργότερα δεν το διαπραγματευόντουσαν.
Τουλάχιστον 4 φορές βρέθηκα εκτεθειμένος στο βουνό για πάρα πολλές ώρες χωρίς να έχω φάει τίποτα. Μετά την 4η μέρα είχα περάσει στα κεντρικά Πυρηναία. Το σκηνικό όντως αλλάζει αλλά μόνο ως προς την ομορφιά του βουνού. Πανέμορφα δάση, πυκνή βλάστηση, καταρράκτες και άφθονες πηγές μαζί με τις “ομορφιές” έρχεται και η βροχή και το πιο δύσκολο τερέν. Αυτό σημαίνει μόνο βράχια και ακατάπαυστη βροχή για δύο μέρες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορώ να πλύνω ρούχα, τα παπούτσια και οι κάλτσες βρεγμένες μόνιμα, τα πόδια μου διαρκώς μουλιασμένα και να με ακολουθεί μια βρώμα που ούτε εγώ δεν αντέχω. Είμαι πλέον απίστευτα κουρασμένος με έναν αστράγαλο πρησμένο και αρχίζω να φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω.
Περνάνε οι ώρες στο βουνό χωρίς καμία ανθρώπινη ύπαρξη και το μόνο που ακούς είναι τα βήματα μου και το κουδουνάκι που κρέμεται στην τσάντα μου. Το ρολόι μου με το livetrack δεν συμβαδίζουν με τίποτα και δεν ξέρω που βρίσκομαι. Το μόνο θετικό σε όλη την κατάσταση ήταν ότι δεν είχα κανένα σοβαρό τραυματισμό και ότι τα χιλιόμετρα περνάνε. Ο ήλιος ξεπροβάλλει και μαζί του φέρνει την Αργυρώ με ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, βελόνες βελονισμού και μπόλικη παρέα. 
Είχαμε σημείο συνάντησης σε ένα καταφύγιο που κατέφτασα το μεσημέρι. Η εικόνα μου είναι άθλια με απίστευτη βρώμα όπου ο ιδιοκτήτης του καταφυγίου μεταξύ σοβαρού και αστείου λέει “τον σκύλο τον βάζω μέσα, αυτόν όχι”. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ δεν με άντεχα. Βάλαμε βελόνες στον αστράγαλο, μου έπλυνε τα ρούχα μου και επιτέλους μετά από 7 μέρες κοιμάμαι απόγευμα. Το πρωί όλα ήταν διαφορετικά με άλλη ψυχολογία και δυνάμεις. Ο ρυθμός έχει πέσει όπως και τα χιλιόμετρα, τα οποία φτάνουν στα 45 την ημέρα. Κάποιες δύσκολες μέρες με πολλά υψομετρικά μπορεί να κάναμε και κάτω από 45. Το τερέν επιτέλους έχει αλλάξει και δεν είναι τόσο βραχώδες. Όμως τώρα είχαμε την δυσκολία της λάσπης που μας καθυστερούσε και εννοείται πως απολαμβάναμε τις τούμπες μας. Μετά από συζητήσεις με διάφορους ορειβάτες και γνώστες του gr10 καταλάβαμε ότι υπάρχουν πολλές παραλλαγές του gr10 (gr10f, gr10a, grp, gr10 variente) που μπορείς να πάρεις. Tα βάλαμε κάτω και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια διαδρομή που θα μας έφτανε στον τερματισμό. Το κλασικό gr10 είναι πάνω από 950 χλμ και αυτό το συνειδητοποίησα από την αρχή της διαδρομής μου που δεν συντρέχανε τα χιλιόμετρα με το gps. Μου εξηγούν επίσης ότι τα Πυρηναία είναι τα πιο δύσκολα βουνά που έχουμε στην Ευρώπη μιας και ό,τι ανεβαίνεις ,πρέπει να το κατεβαίνεις ολόκληρο και πάλι από την αρχή για την επόμενη κορυφή.
Έχουμε φτάσει πια στις 13 μέρες με πολλή κούραση. Το βράδυ πέφτω κατάκοπος και το πρωί πάλι για τον αγώνα μου. Μπαίνουμε πια στα τελευταία 200 χλμ. Μετράμε απόσταση και μέρες για να δούμε αν θα τα καταφέρουμε να τερματίσουμε στις 19 του μήνα. Το πρόγραμμα είναι πάρα πολύ πιεσμένο. Το θηρίο η Αργυρώ παίρνει το 2ο ρεπό της με σκοπό να καλύψω περισσότερα χλμ εγώ. Ο ήλιος αφόρητος με καλύτερο τερέν πιο γρήγορο και με λιγότερα υψομετρικά. Τις τελευταίες 2 μέρες ξυπνούσαμε πλέον στις 4 το πρωί για να αποφύγουμε τη ζέστη, κάνουμε πιο πολλά διαλείμματα γιατί απλά δεν αντέχεται. Στις 19 του μήνα, στις 12 το μεσημέρι καταφέραμε να φτάσουμε στο Hendaye, στην άλλη πλευρά, στην πλευρά του Aτλαντικού. H διάσχιση τελείωσε και απολογισμός του γεγονότος είναι σχεδόν 900 χιλιόμετρα, πάνω από 50.000 υψομετρική διαφορά, 20 μέρες με σχεδόν 45 χλμτην ημέρα και 12 με 14 ώρες την ημέρα. Απίστευτα όμορφη εμπειρία, εικόνες, κούραση".