Γ. Μάκος: «Ασύγκριτο να μπαίνεις στο Μαρακανά με την ελληνική σημαία»

Τα ξημερώματα της Τετάρτης (31/8) φεύγει η Ελληνική Παραολυμπιακή ομάδα για το Ρίο τη Βραζιλίας, για να μετάσχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, που θα γίνουν από τις 7-18 Σεπτεμβρίου.

Συνέντευξη στον

Χρήστο Θανασούλη

Στην αποστολή συμπεριλαμβάνεται και ο Βολιώτης Γιάννης Μάκος, ο οποίος είναι φυσικοθεραπευτής που δραστηριοποιείται τα τελευταία πέντε χρόνια στην πόλη του και έχει το δικό του ιατρείο στη Νέα Ιωνία. Έχοντας επιλεγεί από τους Παραολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο να αποτελεί μέλος της ελληνικής ιατρικής ομάδας, θα βιώσει για τέταρτη φορά -μετά το Λονδίνο αλλά και τη χειμερινή Παραολυμπιάδα του Βανκούβερ- την εμπειρία ενός τέτοιου γεγονότος, που προσφέρει πολύ δυνατά συναισθήματα.

Ο Γιάννης Μάκος παραχώρησε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο magnesiasports.

Αναλυτικά:

Γιάννη, δώσε μας κάποιες βασικές πληροφορίες για την ελληνική ομάδα και για τον δικό σου ρόλο…

Εχουμε βλέψεις για αρκετά μετάλλια και για πρώτη φορά έχουμε αθλητές σε 11 παραολυμπιακά αθλήματα. Είμαστε δύο φυσικοθεραπευτές και η μεγάλη μάζα των αθλητών είναι στο κολύμπι και τον στίβο, όποτε δε χρειάζεται να είμαστε στα στάδια το πρωί πλην αυτών των δύο. Το απόγευμα βρισκόμαστε στο φυσικοθεραπευτήριο του Ολυμπιακού χωριού κι εκεί είμαστε για όλους.

Είμαι επίσημος φυσικοθεραπευτής της Παραολυμπιακής ομάδας και όποτε με καλούν, μοιράζουμε τις υποχρεώσεις μας μαζί με τον άλλον συνάδελφο. Για παράδειγμα έχω πάει σε παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Χονγκ Κονγκ στην άρση βαρών. Πηγαίνω δηλαδή και σε ξεχωριστά αθλήματα, καθώς υπάρχουν αντίστοιχες ομοσπονδίες για κάθε παραολυμπιακό άθλημα.

Πώς έγινε η επιλογή σου γι’ αυτή τη θέση;

Ο χώρος της αναπηρίας είναι κάτι που υπηρετώ ως φυσικοθεραπευτής χρόνια, αλλά κυρίως η επιλογή έγινε μέσω ενός γιατρού και συνεργάτη μου, ο οποίος ήταν υπεύθυνος των δικών μας Παραολυμπιακών το 2004, του Σπύρου Σπύρου, που είναι αρχηγός και όλης της ιατρικής μας ομάδας. Ήταν εξωτερικός συνεργάτης του κέντρου που δούλευα στην Αθήνα κι έτσι επελέγην.

Νιώθεις με κάποιον τρόπο ότι συμμετέχεις και συ στο τελικό αποτέλεσμα και στις διακρίσεις;

Οπωσδήποτε αποτελώ και γω μέρος της ομάδας. Γνωρίζω τουλάχιστον το 50% των παιδιών, γιατί φέτος η ομάδα ανανεώθηκε και περίπου οι μισοί θα είναι καινούργιοι. Ένα πρόβλημα που είχαμε στο Λονδίνο το 2012 ήταν πως αποτελούσαμε μια γηρασμένη ομάδα. Εννοείται ότι κι εγώ νιώθω μέλος του όλου εγχειρήματος, βοηθάω αρκετά και γι’ αυτό πάμε μία βδομάδα πιο μπροστά από τους Αγώνες, για να έχουμε έτοιμους αθλητές με πιθανούς τραυματισμούς, καθώς πολλοί αγωνίζονται αργότερα και υπάρχει το χρονικό διάστημα να επουλώσουμε οποιονδήποτε τραυματισμό. Είναι δύσκολο, επειδή καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, να μην είναι ένας αθλητής έτοιμος και σωματικά και ψυχολογικά για τους αγώνες.

Γενικότερα, είναι πολύ ωραίο να ζεις αυτές τις στιγμές από κοντά και στο χωριό που είμαστε και έρχεται ένας αθλητής και σου λέει ότι πήρε μετάλλιο ή διακρίθηκε. Επίσης είμαστε κι εμείς παρόντες στην τελετή έναρξης και την τελετή λήξης.

Οι περιπτώσεις που αντιμετωπίζεις ποιες είναι;

Εμείς αντιμετωπίζουμε περιπτώσεις σωματικής αναπηρίας και όρασης. Έχουμε άτομα με δυσλειτουργίες κάτω άκρων ή ακρωτηριασμών, με μερική ή ολική τύφλωση, με σκλήρυνση κατά πλάκας, με εγκεφαλικές παραλύσεις και με αυτοάνοσα νοσήματα. Όλοι αυτοί οι αθλητές κατατάσσονται σε κατηγορίες ανάλογα μετά από ιατρική εξέταση. Υπάρχουν κοντά στα 20 επίπεδα αναπηριών κι αυτό είναι που μπερδεύει τον κόσμο και δεν μπορεί τόσο εύκολα να παρακολουθήσει τους Παραολυμπιακούς. Μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό βλέπει κανείς όλες τις αναπηρίες. Ένα συγκλονιστικό περιστατικό που διηγούμαι συνέχεια είναι που ένας Κορεάτης ήρθε δίπλα μου κι έκατσε στο εστιατόριο πάνω στο τραπέζι και έτρωγε με τα πόδια, καθώς ήταν ακρωτηριασμένος από τον ώμο και δεν είχε καθόλου άνω άκρα.

Πώς βλέπεις να αντιμετωπίζουν το πρόβλημά τους οι αυτοί οι αθλητές;

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κλασική περίπτωση ανάπηρου, με την έννοια ότι έχουν κάνει βήματα επαγγελματικά, είναι αθλητές υψηλού επιπέδου, άρα έχουν εξοικειωθεί με την αναπηρία τους, έχουν βγει από το σπίτι τους, έχουν ερωτική ζωή, μένουν μόνοι τους και κάνουν καθημερινά προπόνηση σε επίπεδο πέντε και έξι ωρών. Δεν είναι ανάπηροι που έχουν κάποια σύνδρομα ψυχολογικά και υπάρχει σεβασμός γι’ αυτούς και δε σου αφήνουν το περιθώριο να τους λυπηθείς, ενώ είναι πάρα πολύ δυνατοί. Δε θέλουν καμία βοήθεια, αλλά να τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Υπάρχουν και παραδείγματα στην ελληνική ομάδα ατόμων, που ήταν αθλητές και πριν μείνουν ανάπηροι, όπως ένας στιβίστας αλλά και ο πολίστας του Παναθηναϊκού, ο Κώστας Δήμου, που είναι τώρα στην άρση βαρών, μετά από τροχαίο ατύχημα, στο οποίο υπέστη κάκωση νοτιαίου μυελού.

Τα παράπονα που εκφράζουν αυτοί οι αθλητές αφορούν την καθημερινότητά τους κι όχι την άθληση ή την προπόνησή τους ή ότι δεν υπάρχουν κονδύλια να συμμετάσχουν σε περισσότερους αγώνες, για να πιάσουν τα όρια για τους Παραολυμπιακούς, οπότε μειώνονται και οι πιθανότητές τους. Εμείς έχουμε χορηγό τον ΟΠΑΠ, που δίνει 500.000 ευρώ, αλλιώς δε θα πηγαίναμε. Υπάρχουν βεβαίως και οι χορηγίες της Εθνικής Τράπεζας, της Samsung, διαφορετικά δε θα έφευγαν οι αποστολές.

Τα κρούσματα ντόπινγκ στον χώρο που βρίσκεσαι πώς τα αξιολογείς; Δεν είναι λίγο περίεργο να συμβαίνει αυτό;

Επειδή πολλές φορές τα παιδιά αυτά έχουν βαρύ ιστορικό με την υγεία τους, έτσι κι αλλιώς παίρνουν κάποια φάρμακα. Αυτά δεν είναι όλα συμβατά με τους αγώνες και κάποια από μόνα τους απαγορευτικά, αλλά αυτό δεν μπορείς να το κόψεις σε έναν αθλητή, γιατί θα έχει άλλα προβλήματα υγείας. Άλλη εξήγηση είναι ότι σε πολλές χώρες η αναγνώριση ενός Παραολυμπιακού αθλητή και τα προνόμια που έχει είναι ακριβώς τα ίδια με τον Ολυμπιακό αθλητή, επομένως κάποιοι μπαίνουν στη λογική του ντοπαρίσματος.

Τι περιμένεις να δεις στο Ρίο και με τι προσδοκίες πηγαίνεις;

Το Ρίο, όπως λένε όλοι, είναι μία Ολυμπιάδα που θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα. Το ίδιο ισχύει, και για τους Παραολυμπιακούς, φαντάζομαι.

 Στους Ολυμπιακούς είχαν πολλά λειτουργικά προβλήματα και για μας ήταν ένα test event, με συνέπεια ό,τι προβλήματα αντιμετώπισαν, να έχουν συμμαζευτεί πλέον για τους δικούς μας αγώνες.

 Το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι με την προπώληση των εισιτηρίων, που δεν πηγαίνει καλά και σκέφτονται μάλιστα να κλείσουν μέρος των κερκίδων στα στάδια και να μείνει η μισή χωρητικότητα. Αυτό θα είναι πλήγμα για τους αγώνες. Τα εισιτήρια κοστίζουν 5 ευρώ, αλλά επικρατεί φτώχεια στη Βραζιλία. Στο Λονδίνο τα εισιτήρια των Παραολυμπιακών ήταν περισσότερα από των Ολυμπιακών αγώνων. Εξάλλου οι Παραολυμπιακοί μετά τους Ολυμπιακούς και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου είναι η τρίτη μεγαλύτερη διοργάνωση στον πλανήτη.

Είναι και κάποια πράγματα που φοβόμαστε, όπως η εγκληματικότητα, και μας έχουν δώσει συγκεκριμένες οδηγίες. Εκείνο που περιμένω προσωπικά είναι να ξαναζήσω ακόμη μία μεγάλη εμπειρία, καθώς οι στιγμές είναι μοναδικές και νιώθω πάρα πολύ τυχερός και περισσότερο τυχερός ομάδα από τη μεριά της φυσικοθεραπείας από το να ήμουν σε Ολυμπιακή. Είναι πολύ πιο σημαντικό για μένα που ασχολούμαι με παιδιά με αναπηρία παρά με αρτιμελείς αθλητές. Είναι κάποιες στιγμές πολύ δυνατές, η τελετή έναρξης ας πούμε δε συγκρίνεται με οτιδήποτε. Το να μπεις στο Μαρακανά με 80.000 κόσμο με την ελληνική σημαία είναι ασύγκριτο πραγματικά. Ομαδικά προσδοκώ να πάρουμε την καλύτερη θέση και τα περισσότερα μετάλλια. Η καλύτερη εμφάνιση ήταν στο Πεκίνο, που πήραμε 24 μετάλλια και βγήκαμε 20^οι σε σύνολο 169 χωρών.

Θεωρείς ότι η ελληνική Παραολυμπιακή ομάδα παίρνει αυτό που της αξίζει;

Με πολύ κόπο και πολύ τρέξιμο. Αν δεν είχαμε για πρόεδρο τον κ. Γιώργο Φουντουλάκη,  που είναι και ο ίδιος ανάπηρος και πολύ δραστήριος, δε θα τα καταφέρναμε. Είναι ο άνθρωπος που θα κινηθεί, θα τρέξει, θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, αυτός που βρίσκει τους σπόνσορες, που κινητοποιεί την πολιτική εξουσία να βοηθήσουν παραπάνω την κατάσταση.  Αυτός συνέβαλε, ώστε η ΕΡΤ να δείξει τις τελετές έναρξης και λήξης και κάποια επιλεγμένα αθλήματα.

Η μεγαλύτερη αναγνώριση για σένα ποια ήταν μέχρι τώρα;

Τη μεγαλύτερη αναγνώριση στο πρόσωπό μου την έχει κάνει Βολιώτισσα αθλήτρια, η οποία δε θα είναι μαζί μας φέτος. Δεν μπόρεσε να κάνει πολλούς αγώνες και δεν μπόρεσε να πιάσει το όριο. Είναι η Δώρα Μούτσιου, αθλήτρια σκοποβολής, που μετά την επιστροφή μας από το Λονδίνο έκανε στα social media ένα μεγάλο ευχαριστήριο για τη βοήθεια που της πρόσφερα κι αυτό ήταν πραγματικά συγκινητικό. Γενικότερα απ’ όλα τα παιδιά, όταν τελειώνουν οι αγώνες, έχουμε ένα χτύπημα στην πλάτη.