"Όνειρο η εθνική Ανδρών, έχω να ζήσω πολλά στην ΑΕΚ"

Ο Άνταμ Τζανετόπουλος πριν δυο μήνες έκλεισε τα 20 του και σήμερα παραχώρησε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη στην ιστοσελίδα sdna.gr

Το πρώτο που σου προκαλεί εντύπωση είναι το όνομα. Άνταμ; Άλλος δεν πρέπει να υπάρχει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου! Πως λοιπόν; «Η μητέρα μου είναι από την Ουγγαρία. Έτσι, όταν γεννήθηκα με τον πατέρα μου ήθελαν μια σύνδεση των δύο χωρών μ’ ένα όνομα κοινό. Αδάμ ονομάζομαι, απλώς από το σχολείο όλοι με φώναζαν Άνταμ κι έτσι κι έμεινε».
Το επόμενο, που τραβάει το μάτι, το παράστημα. 193 εκατοστά είναι αυτά! Κι η σύνδεση λογική. Ποδόσφαιρο αντί (για παράδειγμα) μπάσκετ; «Ούτε κατά διάνοια! Από μικρός, ποδόσφαιρο μου άρεσε. Ο πατέρας μου, με το που ξεκίνησα το σχολείο με έγραψε στις ακαδημίες της Νίκης Βόλου. Κι από εκεί και πέρα τα πάντα πήραν την πορεία τους».
Έμενε βέβαια να διευκρινιστεί η … θέση που θ’ αποτελούσε τη βάση αυτής της πορείας. Κι ακόμη, κακά τα ψέματα, αυτή δεν έχει διευκρινιστεί. Στόπερ ή αμυντικός χαφ; «Από μικρός και στις δύο θέσεις έπαιζα. Στη Νίκη Βόλου για παράδειγμα, ήμουν στόπερ. Στη Μεικτή, αγωνιζόμουν πιο μπροστά, μέσος». Στα 15 του, για πρώτη φορά κατηφορίζει στην Αθήνα για χάρη του Ολυμπιακού. «Ως αμυντικό χαφ με είδαν και με ξεχώρισαν, αλλά όταν εντάχθηκα στις ακαδημίες του Ολυμπιακού τις δύο σεζόν που έπαιξα εκεί, υπό τις οδηγίες του Δημήτρη Τερεζόπουλου, ήμουν αποκλειστικά κεντρικός αμυντικός». Η έλευση του Μπερντ Στορκ όμως ως υπευθύνου των ακαδημιών των «ερυθρόλευκων», το καλοκαίρι του 2012, τον φέρνει και πάλι πίσω στο Βόλο! «Δεν ξέρω τι έγινε. Ενημερώθηκα πως δεν θα συνέχιζα κατόπιν απόφασης του Στορκ κι έτσι επέστρεψα στον Βόλο και στη Νίκη».
Κι αυτό παρότι ο ένας χρόνος, ο πρώτος επαγγελματικός στη Νίκη τον βρίσκει μόνιμα στον πάγκο. Το επόμενο καλοκαίρι, αυτό της ενηλικίωσης, κατεβαίνει και πάλι Αθήνα. Το παιδομάζωμα της ΑΕΚ, της ΑΕΚ της Γ’ Εθνικής δίνει ευκαιρία.  Ευκαιρία δοκιμής. Την κερδίζει και γίνεται μέλος των «κιτρινόμαυρων». Μα πάλι, απάντηση στην ερώτηση δεν δίνεται: «Σε δύο φιλικά πέρυσι έπαιξα ως αμυντικός χαφ, μα στα επίσημα στόπερ. Φέτος, ο προπονητής με είδε αρχικά στις προπονήσεις ως αμυντικό χαφ, παρατήρησε πως έχω ευχέρεια με τη μπάλα και με δοκίμασε και σε αυτή τη θέση και στους αγώνες». Επί τη ευκαιρία. Δέλλας; «Σοβαρός, εργατικός, επικοινωνιακός. Είναι νέος προπονητής, μα βελτιώνεται και βελτιώνει συνεχώς την ομάδα του. Είναι δίπλα μας, τον νιώθουμε δίπλα μας, μας προσέχει, ενδιαφέρεται, δουλεύει πολύ, ξέρει τι πρέπει να κάνει, να πει και να περάσει στους παίκτες του».  
Τελικά όμως – επιστρέφοντας - , Άνταμ, εσύ, τι προτιμάς; «Εγώ προτιμάω να παίζω! Αυτό είναι το σημαντικότερο! Κι από τη στιγμή που παίζω, όπου παίζω, θέλω να ανταποκρίνομαι στο 100% στις απαιτήσεις. Ως αμυντικός χαφ έχω περισσότερες επαφές, συμμετέχω περισσότερο στο παιχνίδι. Ως στόπερ, πέραν της «παράδοσης» που έχει η ελληνική ποδοσφαιρική σχολή, μπορώ να ξεκινήσω το παιχνίδι από εκεί, ενώ με βοηθάει και ο σωματότυπος μου κι η αλήθεια είναι πως πλέον δουλεύω σχεδόν αποκλειστικά στη συγκεκριμένη θέση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Μπορώ και μου αρέσει εξίσου και στους δύο ρόλους». 

Η ΑΕΚ
Δεν ήταν εύκολο. Το πρώτο καλοκαίρι, είπαμε, δοκιμαστικό. Ξεπερνιέται επιτυχώς, μα τα δυσκολότερα ακολουθούν. Παρουσιάζεται, νωρίς, κόντρα στον Μανδραϊκό στη Φυλή, αλλά επανεμφανίζεται μόλις την άνοιξη, στο τέλος του πρωταθλήματος, κάνοντας ακόμη έξι παιχνίδια, όταν και σ’ αυτό κόντρα στην Κηφισιά «γράφει» και το παρθενικό του γκολ, αφιερώνοντας τον στον πατέρα του, Παναγιώτη (μέντορα και παραστάτη του στην ποδοσφαιρική του πορεία) που λίγες μήνες πριν είχε φύγει από τη ζωή.
Το δεύτερο, το περυσινό, ξεκινάει προετοιμασία χωρίς καν να έχει υπογράψει ανανέωση. Ουσιαστικά, δοκιμάζεται εκ νέου. Έχοντας μπροστά του, στην καρδιά της άμυνας τρεις νιόφερτους, σουπερλιγκάτους (Κολοβέτσιος, Λαμπρόπουλος, Σαρρής) και στο κέντρο ακόμη μεγαλύτερη πολυκοσμία (Κορδέρο, Ανάκογλου,  Ρόβας, Φαγέ). Βγάζει σχεδόν όλη την προετοιμασία ως «εξάρι», υπογράφει και … (ξανά) περιμένει, αφού πρωτοπαίζει  λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ερχόμενος από τον πάγκο κόντρα στον Φωστήρα. Πώς το αντιμετώπισε; «Δεν ήταν εύκολο ούτε και περίμενα να είναι. Η ποδοσφαιρική μας κουλτούρα, συνολικά, δεν βοηθάει την άμεση ανάδειξη νεαρών ποδοσφαιριστών. Περίμενα και δούλευα. Ήξερα πως αυτό έπρεπε να κάνω κι αυτό κι έκανα». Πιο δύσκολο όμως πότε ήταν; Πέρυσι ή φέτος; «Δεν το ξεχωρίζω. Κάθε φορά, κάθε τι έχει τη δική του δυσκολία, ειδικά όταν περιμένεις την σειρά σου. Σίγουρα, όταν είσαι νεότερος είναι ευκολότερο να κάνεις υπομονή, αλλά και πάλι αυτό δεν μετριάζει το συναίσθημα της αναμονής. Ίσως πέρυσι να ήταν πιο δύσκολο, αφού το ρόστερ ήταν πιο νεανικό και λιγότερο ποιοτικό απ’ ότι φέτος κι έτσι είχα στο μυαλό μου πως οι ευκαιρίες μπορούσαν να δοθούν πιο εύκολα. Τότε ήθελα να έχω την ευκαιρία. Και φέτος όμως, με τόσο ανταγωνισμό, με ποδοσφαιριστές πολύ πιο έμπειρους και με περισσότερες παραστάσεις από μένα, ήταν πάλι δύσκολο αφού έπρεπε να αποδείξω πως μπορώ να σταθώ, πως μπορώ να παίξω».  
Τα βίωσε όλα. Ολάκερη την κακοτράχαλη διαδρομή στα αλώνια. Διαφορές; Αίσθηση; «Μόνο και μόνο που είσαι μέλος της ΑΕΚ, κάνει τη διαφορά, αρκεί για να καταλάβεις. Όπου κι αν βρίσκεται η ομάδα, όπου κι αν παίζει. Δεν υπάρχουν πολλές ομάδες, όχι στην Ελλάδα, στον κόσμο, που ν’ αγωνίζονται στην τρίτη κατηγορία και να έχουν 25.000 ανθρώπους στο γήπεδο τους! Η οργάνωση, ο επαγγελματισμός, η προσέγγιση όλων ήταν μοναδική, ανεξάρτητα της κατηγορίας, των αντιπάλων. Υπήρξε φοβερή συσπείρωση, η παρουσία του προέδρου ήταν προφανώς καταλύτης γι’ αυτό, γι’ αυτή την αίσθηση. Όσο για τις διαφορές. Η κυριότερη, προφανώς ήταν στο ρόστερ. Αυτό της Γ’ Εθνικής ήταν τέτοιο προκειμένου να επιβάλλει την ανωτερότητα του στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα. Το φετινό είναι πολύ ποιοτικότερο, ικανό να σταθεί, να πρωταγωνιστήσει από τώρα κιόλας στην Superleague».
Κι η πίεση; Πως διαχειρίζεται την πίεση ένας πιτσιρικάς; «Θα σου πω αυτό που ακούω από τον προπονητή μου από την πρώτη στιγμή. Προφανώς, η συγκυρία του υποβιβασμού ήταν για την ΑΕΚ πολύ άσχημη εξέλιξη. Αλλά μέσα από αυτή, μας δίνεται η δυνατότητα να γράψουμε ιστορία, επαναφέροντας την ομάδα εκεί που πρέπει να βρίσκεται, εκεί που είναι η θέση της. Μοιραία επιβαρύνει όσους κληθήκαμε να διαχειριστούμε αυτές τις συνθήκες, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά». Και τελικά… ήρθαμε; «Δεν είναι τυχαίο αυτό το σύνθημα. Δείχνει την πίκρα και τις δύσκολες στιγμές του υποβιβασμού, την προσμονή της επιστροφής, αλλά και τη δυναμική που υπάρχει. Όχι  πάντως, ακόμη δεν ήρθαμε. Έχουμε πρώτα να ολοκληρώσουμε τη φετινή σεζόν. Κι ακόμη και τότε, δεν θα έχουμε … έρθει! Για την ΑΕΚ αυτό γίνεται μόνο κατακτώντας τίτλους και πρωταθλήματα. Κι αυτά ναι, έρχονται…».

Ιστορία, μαθηματικά και κρίση
Από μικρός, τα γράμματα τα έπαιρνε. Γούσταρε μαθηματικά («να λύνω ασκήσεις και προβλήματα»), στην πορεία λάτρεψε την ιστορία («μου αρέσει να μαθαίνω για τον τρόπο ζωής, τον πολιτισμό»). Ήταν ένα από τα έξι μαθήματα της κατεύθυνσης όταν έδωσε Πανελλήνιες, τη χρονιά της επιστροφής του στο Βόλο. Αρχαία, Λατινικά, Έκθεση, Βιολογία και Λογοτεχνία τα υπόλοιπα. Το «Μέτρον Άριστον» και το «Dum Spiro Spero», από τότε, μότο ζωής. Πετυχαίνει κι εκεί, αφού περνάει στο Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίας στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, πολύ ψηλότερα από τον στόχο του (ΤΕΦΑΑ). «Είναι κάτι που πάντα μ’ ενδιέφερε. Το καθημερινό μου πρόγραμμα δεν επιτρέπει εύκολα να συνδυάζω ποδόσφαιρο και σπουδές, αλλά θέλω να τις ολοκληρώσω». Τα πάντα μέρος της παιδείας, κάτι που αποτελεί εμπράκτως στάση ζωής. «Επιβάλλεται! Δεν γίνεται να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος χωρίς παιδεία. Δεν γίνεται καν να σταδιοδρομήσεις ως ποδοσφαιριστής χωρίς παιδεία. Και ποδοσφαιρική και γενικότερη. Δεν μπορεί να υπάρχει η μία έκφανση της χωρίς την άλλη». Η ιστορία και τα μαθηματικά υπάρχουν στο ποδόσφαιρο; «Υπάρχουν παντού! Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο παιχνίδι προσόντων. Θέλει μυαλό, γρήγορη σκέψη, ευστροφία, διορατικότητα, σύνθεση, πρόβλεψη». Να τα  μαθηματικά λοιπόν. «Και παράλληλα χρειάζεται μελέτη, διάβασμα των προηγούμενων παιχνιδιών, των αντιπάλων, των συνηθειών τους, των λαθών των δικών σου μέσα στο γήπεδο, μέσα στις προπονήσεις, επανάληψη κι εντατικοποίηση της δουλειάς στις προπονήσεις». Να κι η ιστορία! Είναι κι οδηγός για την κρίση που βιώνουμε όλοι μας; «Ναι, το πιστεύω. Ως έθνος έχουμε ιστορικά περάσει πολλές δύσκολες, τραγικές περιόδους. Όλες έχουμε καταφέρει να τις ξεπεράσουμε. Η ιστορία, σχεδόν πάντα επαναλαμβάνεται. Κάνει  κύκλους. Και τώρα, κάτι τέτοιο περνάμε, έναν ακόμη διανύουμε. Θα τον ξεπεράσουμε, δεν αμφιβάλλω. Ελπίζω πως μας μένει λίγο». Θετική σκέψη. Δεν είναι προσόν. Χαρακτηριστικό είναι. (Ποδοσφαιρικό) παιδί της κρίσης δεν έχει προλάβει να ζήσει «μεγαλεία», μα ακόμη και συγκρίνοντας, δεν βαρυγκωμά, αρκούμενος στο όνειρο του, που έχει την δυνατότητα σε τέτοιους καιρούς, να το ζει. «Όντως, οι οικονομικοί όροι έχουν διαφοροποιηθεί, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Πως όμως να έχω παράπονο, ειδικά όταν βλέπω και ξέρω τις πάρα πολλές δυσκολίες όλου του κόσμου, των οικογενειαρχών, των ανέργων; Δεν γίνεται αυτό…».

Το μέλλον
Από εκείνο το ματς με τον Φωστήρα, στις 17 Δεκεμβρίου, ουσιαστικά δεν βγαίνει από την ενδεκάδα της ΑΕΚ. Καθιερώνεται, ανταποκρίνεται, ξεχωρίζει. Η αναγνώριση δεν έρχεται μόνο μέσα απ’ αυτό. Πρόσφατα, καλείται και στην εθνική Ελπίδων, φορώντας για πρώτη φορά το εθνόσημο στο φιλικό με την Κροατία. Είχε κληθεί και παλιότερα, στην παίδων, μα τότε μια αμυγδαλίτιδα είχε απλώς καθυστερήσει τη νομοτέλεια. «Το περίμενα πολύ καιρό. Το ήθελα και το χάρηκα πάρα πολύ».
Το επόμενο βήμα; Ανδρών; «Όνειρο! Φυσικά και στοχεύω εκεί. Όταν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και θέλεις να εξελίσσεσαι, δεν βάζεις ταβάνι στους στόχους σου, στα όνειρα σου. Μόνο δουλεύεις όσο πιο σκληρά  μπορείς προκειμένου να φτάσεις όσο ψηλότερα γίνεται. Κι η Εθνική είναι ένα από τα πιο ψηλά σκαλοπάτια». Τα υπόλοιπα; Εξωτερικό; «Δεν γίνεται να μην το σκέφτεσαι. Το έχω στο μυαλό μου, θέλω να παίξω κάποια στιγμή σε μια μεγάλη ομάδα στο εξωτερικό. Το περιμένω σίγουρα, αλλά δεν είναι κάτι που επείγει. Έχω να ζήσω κι εδώ, στην ΑΕΚ, πολλά ακόμη. Δεν βιάζομαι. Πιστεύω πως θα έρθει όταν θα είμαι έτοιμος κι εγώ. Αν έρθει νωρίς, μπορεί και να χαθεί νωρίς». Και τότε, όταν έρθει αυτή η ώρα, τι θα είναι το βασικό κριτήριο της απόφασης, της επιλογής; «Η προοπτική της περαιτέρω εξέλιξης. Τη διαφορά πάντα την κάνει το αγωνιστικό σκέλος, τι προσφέρεται σε αυτό το κομμάτι. Τα οικονομικά, πάνω κάτω, ίδια είναι, μικρές είναι οι διαφορές, αλλά στο τέλος δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που θα καθορίσει την απόφαση μου».
Τι πρέπει συνεπώς να δουλευτεί προκειμένου να φτάσει ως εκεί; «Το κυριότερο είναι η ταχύτητα μου, η έκρηξη. Αυτό προσπαθώ να δουλέψω και να βελτιώσω όσο περισσότερο γίνεται. Μετά, λόγω θέσης, η αντίληψη του παιχνιδιού, κάτι που βέβαια δεν γίνεται τόσο μέσα από τις προπονήσεις, αλλά περισσότερο μέσα από τους αγώνες. Εκεί, στο γήπεδο, έτσι κι αλλιώς, βελτιώνεις τα πάντα». Την ψυχή του στο Διάβολο, α λα Φάουστ, θα την πούλαγε για να αποφύγει τις θυσίες; «Όχι σε καμία περίπτωση. Οι θυσίες είναι μέσα στο πρόγραμμα, υπάρχουν πολλές διαφορές στον τρόπο ζωής ενός 20χρονου επαγγελματία με οποιονδήποτε άλλον 20χρονο, αλλά δεν το βλέπω έτσι. Κάνω κάτι που λάτρευα από μικρό παιδί και στη σκέψη μου υπερισχύουν πάντα τα θετικά. Και σε αυτά είναι και πως για να βελτιωθώ, να εξελιχθώ πρέπει να δουλέψω». 

Όπως και να ‘χει πάντως, η «εκπαίδευση» περιλαμβάνει και … κατασκοπεία! Που τον χάνεις, που τον βρίσκεις, στην τηλεόραση να παρακολουθεί ξένο ποδόσφαιρο. Τα πάντα, ότι πέσει στο μάτι του. «Παρατηρώ, βλέπω, συγκρίνω. Από το αγωνιστικό κομμάτι, τις  κινήσεις, τις αντιδράσεις, την τακτική – κι αν μπορώ παίρνω και στο δικό μου παιχνίδι πράγματα για να δουλέψω – αλλά και το εξωαγωνιστικό. Πως θα σταθούν οι παίκτες, πως θα μιλήσουν, τι θα πουν. Τα πάντα βοηθάνε, τα πάντα προσπαθώ να παρατηρώ». Αν πάντως έχει τη δυνατότητα της επιλογής, τότε… : «Μπαρτσελόνα! Είναι ο τρόπος παιχνιδιού της, η φιλοσοφία που σε καθηλώνει, σε προκαλεί να την παρακολουθήσεις. Το ποδόσφαιρο, στο υψηλό του επίπεδο, πλέον προσπαθεί να συνδυάσει την εξέλιξη των αθλητικών/σωματικών προσόντων του ποδοσφαιριστή με το ταλέντο του. Ίσως μάλιστα, το πρώτο να υπερτερεί σε μερικές περιπτώσεις. Στην Μπαρτσελόνα όμως, όχι. Εκεί, πρώτα είναι το ποδόσφαιρο, το ταλέντο κι η αξιοποίηση του στο γήπεδο και μετά τα αθλητικά χαρακτηριστικά».

Οδηγεί, αλλά στην Αθήνα δεν έχει αυτοκίνητο. Σκοπεύει να πάρει, αλλά μέχρι τότε ο «άνθρωπος» του, αυτός με τον οποίο συνυπάρχουν στα ίδια αποδυτήρια από τον Βόλο ακόμη, το alter ego του, ο Ηλίας Βούρας αναλαμβάνει τα πήγαινε-έλα στα Σπάτα. Έξω βγαίνει, συνήθως με την κοπελιά του – όταν τον επισκέπτεται στην Αθήνα - με την οποία είναι μαζί από το Βόλο ακόμη, αποφεύγοντας τα πολύβουα στέκια. «Χίλιες φορές σ’ ένα ταβερνάκι, με ζωντανή μουσική και καλή παρέα. Καφεδάκι, σινεμά (το Amore Mio η τελευταία ταινία που είδε) κι ως εκεί».

Το… ξεκοκάλισμα ιστορικών και λογοτεχνικών βιβλίων, αυταπόδεικτο. Από μουσική, χωρίς να είναι κλισέ, ακούει τα πάντα. Από ρεμπέτικα μέχρι και ξένο, κλασικό ροκ. «Η μουσική έχει να κάνει με το που είσαι, πως νιώθεις, την παρέα σου. Γι’ αυτό και δεν γίνεται ν’ αποκλείσεις είδη της». Έχει μάθει απ’ έξω την τριλογία του Νονού, ψηφίζει… μονοκούκι τα ελληνικά νησιά για διακοπές, πηγαινοέρχεται όποτε μπορεί στο πατρικό στο Βόλο, διατηρώντας καθημερινή επαφή με τη μαμά Αντριάνα και τα τρία μεγαλύτερα αδέρφια του (Ηλίας, Χριστίνα, Άκης) κι απολαμβάνει τα … παρατσούκλια του στα αποδυτήρια. Το ένα, Μπέντζαμιν Μπάτον, από τον ήρωα της πασίγνωστης κινηματογραφικής ταινίας. Το δεύτερο και πιο… πολυφορεμένο εσχάτως, «παππούς». Γιατί; «Έχει να κάνει με την ηρεμία μου. Δεν ξεσπάω, δεν νευριάζω, είμαι πολύ ήρεμος, ώριμος αν θες κι αυτό ξέρεις πως σε αποδυτήρια δεν μένει απαρατήρητο. Και τα δύο πάντως, καλά ερείσματα έχουν (γέλια)».

Προφανώς Έχει παίξει ρόλο σε αυτό η διαπαιδαγώγηση από τον Βασίλη Τσιάρτα, ο οποίος έχει αναλάβει την εκπροσώπηση του; «Είναι ένα ζωντανό σχολείο. Η καριέρα του, οι επιτυχίες του, προκαλούν απεριόριστο σεβασμό και η βοήθεια του τόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, με τις παρατηρήσεις και τη γνώση του όσο και στην ψυχολογική προετοιμασία, είναι απλώς πολύτιμη. Και συν τοις άλλοις, η υποστήριξη του Βασίλη ακόμη κι όταν δεν υπήρχε από αλλού ανάλογη ήταν μοναδική, αποτέλεσε στήριγμα φοβερό από το ξεκίνημα ως και τώρα». 

πηγή sdna.gr